Ik ben een epifieth op reis. In een land vol epifiethen. Signor hablan espagnol? NO nada. Ik ben bijna volledig afhankelijk van mijn medereiziger. Makkelijk gevoel dat toch een beetje knaagt. Knaagt aan mijn autonomie. Maar een epifieth knaagt niet aan de ander.

Ik ben epifieth getrouwd zal ik maar zeggen en niet parasitair. Zo op reis. Zo er bij zitten terwijl de ander babbelt met. Zo leuke gebaren verzinnen als een Colombiaanse dame of heer iets rap aardigs zegt. Hier spreken ze veel spaans met de ogen gelukkig. De mooiste taal. 60 procent is mesties heb ik gelezen dus veel indianenbloed. Bloedmooi zijn die vrouwen in Colombia vertelde me de fietsenmaker uit mijn dorp. Toonde me foto’s van 2 knappe dames die weer teruggegaan waren vanwege te sterke heimwee. Valt wel mee met knap. Gevarieerd. Dus kijk ik wel. Oogcontact krijg ik in retour. Zo kom je wel een land binnen voel ik. Hoe kijken de mensen. Staren ze je aan? Loeren? Even monsteren en dan wegkijken? Villa de leyva is al modern als bij ons met de ongeïnteresseerde blik in de winkels. Het is een echt toeristenoord bomvol toeristentroep. Ook leuke en mooie dingen dat wel. Ik ben zelf ontwaakt uit mijn zieke kop,geknakt door vliegmachine en uitlaatgassen. Ik heb een gemoed. Ik ben in een wonderschoon land verzeild. Hasta.

John

Please follow and like us: