‘Vieni dolce’. Un cane bianco. Sei dolce tu.En ik aaien en nog eens aaien. Allemachtig.
Ik heb mezelf nog nooit zo horen praten tegen een beest. En alleen helemaal niet tegen honden. Sterker ik heb een hekel aan honden. De gatvolgers, de bedelaars, de verzoekers om tongzoenen, de nooit genoeghebbers van vreten. De meest onzelfstandigen der aarde. Maar dit hondje moet ik bekennen is een ideaal hondje. En ik praat in (geleerd) italiaans, want ik heb het tegen Teresa, het viervoetertje van Franco onze host. Kortom ik ben voor Teresa gevallen. Ik moet wel zeggen …
De omstandigheden voor een huisdier zijn hier ideaal in de bergen van San Simone/Sicilië. Je hoeft haar nooit uit te laten want rondom het huis is een gigantisch stuk grond met sinaasappel-en citroenbomen, palmen, cactussen en ga maar door. Teresa gaat met me uit, gezellig. Teresa gaat keurig liggen, ze tongzoent niet en likt niet in je ogen. Ze signaleert streng indringers. Ze gaat niet tegen je aan zitten of liggen, laat staan dat ze bij je in bed wil. Ze blijft netjes op haar eigen matrasje. Ik heb zelfs een huisje naast de voordeur gemaakt. Ze kan niet binnen want ik ben allergisch voor hondenlucht. Ik blijf nog anderhalve maand hier en ik vrees dat ik niet meer zonder Teresa kan. Ze is mijn moeder geworden, mijn maatje, mijn zusje, mijn honneponnetje. Gadver… Maar ze is zo lief…… Hoe zij een
pootje geeft……
‘ Vieni dolce con mio.’
Geef een reactie