Kapot kom ik boven na de laatste helling naar hacienda San Simone. Mijn buik is helemaal uitgezet en ik sta op punt van kotsen. Tweeëneenhalve kilometer vanaf de brug beneden heb ik mezelf gesteld met vier hellingen van ongeveer 10 procent stijging of meer. De weg is je reinste Paris-Roubaix waardoor de vaart die ik heb ook nog gebroken wordt. Flinke man van zeventig gaat even een stukje fietsen. Ik voel me wel sterk genoeg, bergop is immers mijn grote liefde. Niet dat ik gedacht heb het te halen zonder afstappen, zo zot ben ik nou ook weer niet. Maar wat een inspanning. De eerste helling 10%+ haal ik met brute kracht. Er komt nu en klein plat stukje, aanloop naar de tweede. Halverwege deze moet ik eraf. Weer 10%+ is teveel. Slokje water. Even rusten. Dan weer door, ik doe de Giro, allee. Boven is weer een platter gedeelte om een aanloop te maken. De volgende is wat minder steil maar ik voel dat mijn krachten al flink zijn aangesproken.
Boven wacht de derde moeilijke. Ik moet er af na eenderde. Lopen. Ondertussen krachten verzamelen. Het volgende langere stuk is te nemen ook met kleiner verzet. Tot ik bij de vierde helling ben van 10 percent met een bocht en een stuk van boven 10 naar San Simone. Halfweg weer eraf, bijkomen, slok water. Puf, puf het wordt te zwaar voor me! Nog een laatste helling. Allee! Lopend. Bij de ingang van het pad(is platter) fiets ik weer, maar net om de bocht val ik van mijn fiets; kapot. Totaal kapot! Ik moet een week slapen denk ik. Twee uur later ben ik alweer het mannetje.
Valt mee dus.
De volgende dag blijf ik in bed: ziek van ellende………………….Een dag slechts. Valt mee dus.
Geef een reactie