Er wordt op onze kamerdeur geklopt.
‘Mevrouw, mijnheer, ga niet naar buiten als u rare geluiden hoort, het is levensgevaarlijk’. De hoteleigenaar verdwijnt weer na met zijn blik nog even de ernst van de situatie te hebben benadrukt. We horen al glijdende geluiden alsof iets als ijs naar beneden zeilt. We overnachten in Montenuto/Puglia in Italie. Het hoogste stadje van die streek, eigenlijk een grote rotspunt. Piewuhoe….. gaat het weer. We kruipen uit bed om te kijken. Er zijn gelukkig genoeg lantarens om de omgeving te kunnen zien. Weer komt er een brokstukachtig ding langsgieren. Het klinkt angstaanjagend. Het volgende brok knalt op ons dak zonder veel schade aan te richten. De eigenaar komt weer langs.
‘Meneer, mevrouw, het is weer zover, de ‘Gelatoso’ hangt boven Montenuto. Om de zoveel jaar maken we die ramp mee, het is verschrikkelijk’. We kijken de hotelbaas aan zo van: wij weten niets, wat gebeurt hier dan? Ondertussen zeilen er steeds meer stukken door de straten van het stadje. De hotelman is supernerveus. Blijkbaar kan zijn nering ineens worden vernietigd.
‘Wat is die Gelatoso? vragen we hem en wat maakt het zo gevaarlijk?
‘Het is iets reusachtigs en het komt uit de hoge bergen en het lekt grote stukken ijs en ook steen’. De eigenaar trekt ons mee naar een andere kamer die meer uitzicht geeft op de omgeving.
‘Kijkt u omhoog daar zweeft het’. We kijken en zien een enorme bolachtige verschijning, die langszweeft. We halen onze verrekijker. Nu zien we vrij goed: een grote ijsbol met daarboven een ouderwetse motorhelm vast gemaakt. De helm zit niet direkt op de ijsbal maar een eindje daarboven als een ballon boven het mandje. Zwart en dreigend. Stil. Nu en dan een brokstuk loslatend. We kunnen ze door de steile straten zien rausen en tegen huizen knallen. Overal is het stil.
Ik word wakker uit een vreemde slaap.
Geef een reactie