een bed van heengaan
de randen vol verdriet
een klein land vol vertrek
in een regen van smart
huil huil en huil om haar
maak van verdriet een leven
van nu tot ander heengaan
een lijn die telkens ophoudt
en telkens weer begint.
De lijn een stippellijn want
ook verdriet kent vrije dagen.
Ik ben ook met de dood op reis gegaan
naar een druk en heftig werelddeel waar
een land altijd onbewoond blijft.Daar
gaan de mensen heen weg van druk en heftig,
daar is het ongerepte land erkend door allen:
het Stille land dat stille groei kent, dat stil mag staan
dat in het midden ligt van alle andere.
Het groeit op pijn en smart van alle mensen,
het bloeit op geheugens van niet meer zijn.
Het stille land is open in het wiel van tijd
tijd onttrokken aan leven.
Geef een reactie