ons kent ons

Als je nog nooit in een land bent geweest is elk mens daar een nieuwigheid. Suriname opent zich bij mijn binnentreden want ik ben daar een nieuw mens, weliswaar een bezoeker, maar toch, ik participeer, kijk, draai, kijk anderen aan en vraag de weg. Maar ik spreek en antwoord en vraag in een taal die dezelfde is als waar ik vandaan kom. Ik ben dus bepaald geen volslagen vreemdeling maar ik ben dat wel: niemand kent me en spreekt toch prima mijn moedertaal. Gelukkig zijn ze voor mij niet te verstaan als ze onder elkaar zijn. Dan ben ik een vreemdeling en zo ben ik weer op bezoek en kijk naar alle nieuwigheden. En ik toets mijn kennis over het land dat zo’n heftige geschiedenis kende en kent. Geschiedenis die zich ontrolde in mijn taal, de taal van wrede onderdrukkers. Onderdrukkers die oorspronkelijke indianen wegschoffelden en zwarte vreemdelingen als koemest in dit groene gebied dumpten. Ik ben een bezoeker een paar eeuwen later, die de mensen ‘van toen’ bekijk. Zonder keuze hier, nu nazaten, eigenlijk vreemdelingen voor altijd in een land dat van nu hun is.
Ik ga naar het Surinaams museum in fort Zeelandia om de historie beter te leren. Er zijn kinderen op bezoek, een schoolklas met juffen. Ik schuif voorzichtig aan, ik een bakra, wiens voorvaderen enzovoort……… Ik zou met ze willen praten, merk ik, maar dan treed ik op de voorgrond. Dus ik luister. De hele – schokkende- slavernij wordt zeer concreet didaktisch uitgebeeld. ‘Jullie voorvaderen’, zegt de juf…. Mij valt echter op dat de kinderen zeer gemengd zijn, vijf ethniciteiten, waarvan alleen de creoolse uit de slavernij zijn voortgekomen. Ik blijf de kinderen zoveel mogelijk volgen, nieuwsgierig om hun reacties. Ze hebben een werkboekje mee met vragen.Ik verlaat ze als ze slavenschip gaan naspelen, destijds zevenhonderd stuks ‘vee’ in een benauwd ruimgedeelte van het schip gedreven. Ik loop door en nader het herdenkingsmonument voor de geexecuteerden door het regime wat NU aan de macht is. 15 mensen doodgeschoten, zo heet het, een coup wilden plegen. Als ik verderop in de droevig mager ingerichte indianenzaal de kinderen naar het monument hoor gaan, daal ik de trap af om te luisteren wat er gezegd wordt bij de plaquette met namen, dat de huidige- met meerderheid gekozen- regering hard aanklaagt.
‘Wat moeten we hier doen juf?, vragen paar kinderen, vragen stellen en dingen opschrijven?
De juf zegt op luide en vrij scherpe toon’, Hier kijken we alleen naar!’

Please follow and like us: