Op de laatste zondag van oktober vanaf 17.00 uur is er op het begraafplaatsje Het Stille Hofje in Den Dolder een herdenkingsavond ‘Samen gedenken in warmte en licht’. Samenkomst met muziek, vuur en licht!
Sinds 2009 plaatst Loods21 elk jaar een nieuw herdenkingsmonument om alle dierbaren die gestorven zijn te kunnen herdenken met elkaar èn op een persoonlijke manier.
Het stille hofje is de historische begraafplaats van Den Dolder. Het ligt in het bos achter de huizen van de Pleineslaan. U vindt de toegangspoort tussen de huizen met de nummers 66 en 68.
Samen gedenken in warmte en LICHT,
30 oktober 2022
Samen gedenken in WARMTE en licht,
31 oktober 2021
Op deze regenachtige middag kwamen ruim 150 mensen bij elkaar om samen te gedenken.
Het tijdelijk monument nodigt uit door onze symbolische tunnel te gaan, die wel beschut maar niet afsluit. Stap er doorheen en voel dat je op weg bent naar wat er daarna op je wacht: WARMTE. Neem die mee in je hart en gedenk aan het eind je dierbare met een geschreven berichtje .
Gedicht: In het historisch monumenten weekend mochten we ruim 120 bezoekers ontvangen. Tijdens deze dagen werden bezoekers uitgenodigd om een gedicht te schrijven waarin men in een paar zinnen schreef wat deze begraafplaats voor hen betekende. Hieronder het gedicht dat tijdens het Gedenken werd voorgedragen. De eerste regels zijn opgeschreven door de bezoeker en de cursieve regels zijn door John Panders vertaalt naar “dichterstaal”.
LOOPPAD, LEVENSPAD
de rust om na te denken, de tijd om te gedenken,
te genieten van de natuur, de vogels
en vooral de geschiedenis van onze dorpsgenoten.
O dorp zo van het heden
en van zo lang geleden en met de trein op je schoot
dwars door de zeep
Een serene plek ooit vervallen en bijna vergeten,
Nu willen veel mensen er meer van weten
Kom binnen en kijk, ruik, draai en buk
de bomen wijzen links en rechts naar
je blik op het bestaan
Looppad, levenspad
Bomen en gras op deze plek
Geven mij de deur naar jou en verder
waar de bomen ruisen en licht geven
Rust, ruimte, bezinning. Maar een plaats om niet te vergeten, ook de mensen niet
Nooit zal ik jou en jou vergeten te groeten mijn vriend
ik blijf aan je leven en loop altijd voor je uit
Vrede en kalmte straalt hier uit
De rust in mijn ziel zoals het leven hoort te zijn.
Ziel vol van tijd, ziel vol van wegen die scheiden
en verbinden. Het hier na is stil
een pad naar het einde; de splitsing van het leven.
de splitsing die je een nieuwe route zal geven.
Bij de splitsing kruising of tweesprong
je adem kan kiezen waar je benen gaan
Verborgen in het groen
Een stille plek van herinnering
Wat kan een mens toch hoofden vol
en armen leeg dragen
het groene gras waait op.
Die hier mogen rusten,
Zijn dicht bij hen die zij liefhadden
Einde en begin
wat eeuwig en nu blijft
DE LIEFDE
Samen gedenken in warmte en licht op zondag 27 oktober 2018
Samen gedenken in warmte en licht op zondag 28 oktober 2018
Samen gedenken in warmte en licht op 29 oktober 2017
Video van het ‘Samen gedenken in warmte en licht’ op 29 oktober 2017 op het Stille Hofje in Den Dolder. Muziek door muziekvereniging dr. Engelhard. Gedicht ‘Harken’ door John Panders. Tijdelijk monument door Loods21.
Samen gedenken in warmte en licht op 30 oktober 2016
Samen gedenken in warmte en licht in 2015:
Samen gedenken in warmte en licht in 2014:
Ons jaarlijks monument was geïnspireerd op het volgende gedicht (ook te vinden op de begraafplaats zelf).
Gedenken
jouw dag is vertrokken
is gisteren gegaan
gisteren is vertrokken
jouw ik is gedaan
jouw ogen, jouw handen
zijn even weer bij me terug
in het gras in mijn voeten
in het binnen van mijn lijf
ik breng mijn levenswater
over ons hoofd en hart
en breng onze handen
in liefvolle smart
jouw afscheid brengt toekomst
een tocht over de brug
de weg naar de einder
naar ’t komt niet meer terug
jeebeepee
Samen gedenken in warmte en licht in 2013
Samen gedenken in warmte en licht in 2012
 |
Samen gedenken in warmte en licht in 2011
Het went nooit
zachtjes glijdt het licht van de avond over de bogen
de bogen die de tijd verbinden
de tijd die ons allen verbindt
en de verbinding die een laatste boog kent.
wij zijn een wezen van komen en gaan
het went nooit, maar wat blijft is: zin in bestaan.
als de gloed van de dag in ’t water verdwijnt
en onze stemmen versterven in ’t duister
dan verheft zich de fontein van ons dromen
waar berichten van reizigers in landende reizigers
die uit onze kring zijn gegaan
die vertrokken in de eeuwige wind
en als wolken door onze harten trekken
moeder, vader, opa, oma, zus ,broer en kind
tussen ons komen en tussen ons gaan
het went nooit, nooit went het, maar
één rest ons mensen: zin in bestaan.
wanneer jouw gezicht uit de wereld vervaagt
en mijn tranen je pad kletsnat maken
blijf dan als een deel van mijn ziel
zodat ik je weer even aan kan raken
de tijd die zich vastmaakt aan alles
aan alles wat leeft en gedijt
en eindigheid geeft aan ons zijn
en zelf is geen tijd.
het went nooit zolang wij bestaan,
het went nooit : vreugde van komen
en verdriet van gaan,
het enige dat wij hebben in de tijd
is ………zin in bestaan.
jeebeepee (John Panders)
Samen gedenken in warmte en licht in 2010
 De herdenking van oma
Toen mijn dochter vier was overleed mijn moeder. Het was herfst en ze werd gecremeerd en verstrooid. En zo gingen mijn dochter en ik elk jaar naar een plek in het bos om oma te gedenken. Een afgezaagde boom op een klein heuveltje deed dienst als altaar voor onze kaarsje, bloemblaadjes en onze zelfgemaakte beeldjes en briefjes. De jaren gingen voorbij en er overleden meer mensen die me lief waren en die ik wilde gedenken. Ik ging op zoek naar een plek en een gemeenschap om samen te gedenken. Op zoek naar samen gedenken Ik dacht dat de begraafplaats in mijn eigen dorp, zelfs in mijn eigen straat, waar ik nu enige jaren woon een goede plek zou zijn. Ik ging in gesprek en toen bleek dat ze daar net mee begonnen waren! En ik had niets gemerkt! Ik stelde voor dat we ook een plek zouden maken voor mensen zoals ik, die geen dierbaren hier hebben begraven op het Stille Hofje, maar die graag samen willen gedenken op zo’n mooie plek. En zo gebeurde het. Het monument op het Stille Hofje De openheid, de verbondenheid, de warmte en liefde, waarmee de vrijwilligers hier van het Stille Hofje een plek hebben gemaakt voor ons allemaal is echt geweldig. Het is een eer om nu voor het tweede jaar, samen met mijn man en partner in de kunsten John, vorm te mogen geven aan het monument voor onze gestorven dierbaren. We houden van het dagelijkse, het gewone, om dat eruit te tillen, te laten zien hoe bijzonder het vaak is. Daarom hebben we dit jaar borden verzameld, borden als symbool voor het dagelijkse leven, met zijn hoogte- en dieptepunten, dat we gedeeld hebben met de dierbaren die ons zijn ontvallen en waar we vandaag samen bij stil willen staan. Gedenken met borden We bedanken iedereen die ons borden en schoteltjes bracht voor deze avond. Bij het monument staan schoteltjes, waarop iedereen vrij is om er een persoonlijke tekst op te schrijven en dat neer te leggen op jouw gedenkplek, samen met de uitgereikte kaars.Den Dolder, 7 november 2010 |
1 Pingback