IK REKEN OP U – CE LA FAREMO is een project met een eigenzinnige en humoristische benadering van een belangrijke periode uit de recente geschiedenis, namelijk het Corona-tijdperk. Het is een artistiek onderzoek en documentatie van deze periode door beeldend kunstenaars Marjolein Wortmann en Gera Hoogland. In een later stadium kwamen daar bijdragen bij van Esther Burger (beeldende kunst) en Hetty ten Holt (poëzie).
Tijdens de Kunstroute Zeist wordt het project in de vorm van een installatie gepresenteerd bij Loods21. De installatie van geborduurde onderbroeken, twee bijbehorende films en gedichten vindt door het hele huis plaats. Wij hopen hiermee een periode in de recente geschiedenis levend te maken.
- PREMIÈRE OPENING van de installatie op vrijdag 6 oktober 2023 om 19.30 uur in atelier/galerie Loods21, Pleineslaan 21, 3734EL Den Dolder.
- BEZOEK de installatie op 7 en 8 oktober 2023 in atelier/galerie Loods21, Pleineslaan 21, 3734EL Den Dolder (gemeente Zeist) van 12 tot 17 uur.
Tijdens openingsuren: Voordracht van gedichten. Meer kunst te zien en te koop van de kunstenaars. Op 7 oktober is Marjolein helaas niet aanwezig.
- IMPRESSIE tijdens kunstroute-tentoonstelling 30/09/23 en 01/10/23 in het Torentheater in Zeist.
Achtergrond project
Beeldend kunstenaars Marjolein Wortmann en Gera Hoogland hebben de coronatijd doorgebracht in Nederland en op Sicilië en zodoende is het project opgebouwd uit een Nederlands en een Siciliaans gedeelte. Het project bestaat uit een serie mannenonderbroeken en een serie vrouwenonderbroeken waarop teksten geborduurd zijn door Marjolein Wortmann. Deze teksten zijn stukjes uit de Corona speeches van de minister-president van het desbetreffende land. De titel van het project ‘Ce la faremo – Ik reken op u’ verwijst hier ook naar.
Daarnaast zijn er twee korte films van elk ongeveer 15 minuten, waarin acteurs de onderbroeken dragen en een dag doorbrengen gedurende de coronaperiode (concept/productie: Marjolein Wortmann en Gera Hoogland; regie/camera door Gera Hoogland; sounddesign John Panders).
In een volgend stadium ontstaat er zelfs een Noorse versie en een aantal onderbroeken ondergaan een verdere transformatie door de ingrepen van beeldend kunstenaar Esther Burger. De heldere gedichten van Hetty ten Holt voegen nog weer een dimensie toe.
Het begon met een toevallige verzameling mannenonderbroeken, die Marjolein, als een soort trofeeën, besloot te verzamelen toen ze merkte dat mannen regelmatig hun onderbroek in bed vergaten in haar b&b in Palermo. Toen Corona uitbrak en zij in huis opgesloten zat vanwege de zware Italiaanse lockdown, bleken de onderbroeken een prima basis voor een nieuw project. Winkels waren dicht, zelfvoorzienendheid was geboden: er waren mannenonderbroeken, er was borduurgaren. Nadat Marjolein naar Nederland was gereisd en daar vast kwam te zitten, stortte zij zich op de Nederlandse variant: zij vroeg vriendinnen om een onderbroek te doneren per post. Hier, in het ouderlijke huis, was eveneens borduurgaren aanwezig en ze beschikte over een Nederlandse minister-president.
De onderbroek is de metafoor voor een periode van thuisblijven en intimiteit of juist gebrek daaraan en een leven met persconferenties, zoomen en bankzitten. Het zijn ook tijden van polarisatie, van afweer van andersdenkenden, van angst om afgewezen te worden, van ruzie en poging tot ontmoeting. We zijn de uitdaging aangegaan om dit project te maken met mensen die in sommige gevallen lijnrecht tegenover elkaar staan wat betreft opvattingen over Corona, met het idee dat kunst in staat is te overbruggen.
Geef een reactie